هشت ماهگی...

تا همین امروز هیچ وقت پیش نیامده که برای زودتر رخ دادن یکی از مراحل رشد پارسا هول بزنم (البته ویروس مشترک همه مادرها را که: «یعنی این رفتار طبیعی‎یه؟» من هم دارم!). همیشه فکر کرده‎ام کمی دیرتر، کمی زودتر، بالاخره او هم حرف خواهد زد، دندان درخواهد آورد، چهار دست و پا خواهد رفت و راه خواهد افتاد.

اما راستش را بخواهید... این بار واقعا آرزو می‎کنم پارسا زودتر راه بیافتد. نه...! فقط به خاطر لحظه‎های شاد راه رفتن تق و لق یک کودک نوپا توی پارک. برای رفتن به پارک و غلت زدن توی چمن‎ها و نشستن زیر سایه درخت‎ها روزشماری می‎کنم.