10 ماهگی...

روایت اول: می‎خواستم به پارسا یاد بدهم بگوید «بابا». همسر را با انگشت اشاره نشان می‎دادم و می‎گفتم «بابا»! پارسا انگشت اشاره را رو به من می‎گرفت و می‎گفت «باه»! هی من همسر را نشان می‎دادم و هی او من را. آخرش نشد. فردایش دیدم تا می‎گویم «بابا»، انگشت اشاره‎اش را نشان می‎دهد! نگو به جای این که همسر را بابا فرض کند، انگشت اشاره را به عنوان بابا گرفته!

روایت دوم: یاد گرفته از مامان و بابا می‎رود بالا، می‎ایستد و دست‎هایش را ول می‎کند. چند ثانیه تعادلش را حفظ می‎کند و بعد می‎افتد. ما هر بار تشویقش می‎کردیم و او می‎خندید. حالا هی دستش را می‎گیرد به ما و هی خودش را می‎اندازد زمین. گویا فکر کرده تشویق‎های ما مال افتادن‎اش است، نه مال ایستادن!

بچه‎ام نگاه غریبی دارد به زندگی